Włodzimierz Steyer
Polski kontradmirał i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych
Włodzimierz Steyer urodził się 15.7.1892 w Montrealu, niedługo później jego rodzina przeprowadziła się do Petersburga. Tam w 1913 roku Steyer ukończył naukę w Korpusie Morskim i kurs artylerii morskiej. Studiował także w Szkole Oficerów Artyleryjskich w Tulonie (we Francji) w roku 1926.
W czasie I Wojny Światowej brał udział w działaniach wojennych na M. Śródziemnym i w Dardanelach na pokładzie jednostki carskiej Marynarki Wojennej Rosji. W roku 1917 został ranny, po powrocie do zdrowia wrócił na front, do Finlandii i brał udział w eskadrze murmańskiej.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w roku 1919 zaciągnął się do Wojska Polskiego. W roku 1920 sformował jako dowódca III Batalion Morski i wyruszył na front wojny polsko-bolszewickiej. Batalion nie wziął udziału w walkach.
W latach 1921-22 pływał jako dowódca ORP „Generał Haller”, ORP „Komendant Piłsudski”, a następnie ORP „Mazur” z podchorążymi (był dyrektorem Kursów Instruktorskich dla Oficerów).
W 1930 r. był dowódcą Dywizjonu Szkolnego.
Od IV.1933 r. do VI.1935 był dowódcą Dywizjonu Kontrtorpedowców.
W roku 1936 był komendantem Portu Wojennego Gdynia
Od 1937 roku dowodził Rejonem Umocnionym Hel. Od 1.IX.- 2.X. 1939 współdowodził obroną tego terenu. Wojnę spędził w niewoli w niemieckich oflagach.
Po 1945 roku został wcielony do Marynarki Wojennej PRL. Od roku 1947 został jej dowódcą. W 1949 roku przedstawił propozycję skoncentrowania głównych jednostek pływających w Gdyni (remonty, zaopatrywanie jednostek w odległym Świnoujściu były kłopotliwe), przyjazdu doradców radzieckich i 5 letniej służby na okrętach.
W 1950 roku, na fali stalinowskich czystek w wojsku, został odwołany w trybie natychmiastowym i przeniesiony w stan spoczynku. Powodem było niewydanie zgody na areszt Zbigniewa Węglarza, dowódcy ORP „Błyskawica”.
Pracował później, ze względu na to, że jego generalska emerytura była groszowa, w PKO w Gdyni, potem w Ostrołęce. W 1957 roku na fali odwilży politycznej otrzymał mieszkanie we Wrzeszczu. Zmarł 15.9.1957 w Gdańsku. Został pochowany z honorami wojskowymi na Cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni Redłowie.
Oprócz pracy zawodowej pisał też artykuły z zakresu sił morskich. Był też tłumaczem. Pod pseudonimem Brunona Dzimicza publikował powieści beletrystyczne – „Samotny krążownik”, „Skaza marynarska” i inne. Jego ostatnią książką, wydaną pod swoim nazwiskiem, jest „Samotny półwysep”.
Upamiętnienia
Jego imię noszą szkoły podstawowe w Krokowej i Władysławowie.
Nazwano jego imieniem ulice w Gdyni, Ostrołęce, Helu, Władysławowie, Pucku i Świnoujściu.
Jest patronem Skansenu Fortyfikacji II RP w Jastarni.
W 2003 roku nadano mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta Helu.
Odznaczenia:
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Kawalerski, Oficerski, Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Królewski Medal Wiktoriański (Anglia) i in.